Αποφασίζω

Τι σημαίνει αποφασίζω; Σημαίνει σίγουρα ότι κάτι αποκλείω. Θέλει τόλμη η απόφαση. Με κάθε τι που επιλέγεις αφήνεις κάτι άλλο πίσω. Καμιά φορά οι αποφάσεις είναι εύκολες, άλλες δύσκολες. Σίγουρα δεν είναι το φόρτε μου τελευταία. Η αναποφασιστικότητα κι εγώ έχουμε γίνει κολλητές. Η ελευθερία της επιλογής. Βαρύ το φορτίο της ευθύνης.

Δεν ξέρω τι θέλω κι αυτό με τρομάζει. Κι είναι λογικό, γιατί όταν ξέρεις τι θέλεις, πολεμάς γι’ αυτό. Όταν όμως δεν ξέρεις, απλώς συγχύζεσαι ανάμεσα σε πιθανές επιλογές, πιθανές εκφάνσεις, πιθανές καταστάσεις κάποιας πιθανότητας. Κοινώς δε ζεις, απλώς βασανίζεσαι, ή καλύτερα ζεις βασανιστικά. Και για ποιο λόγο; Δεν υπάρχει λόγος στην ουσία. Πάντα κάτι χάνεις, πάντα κάτι θα κάνεις λάθος, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πού στο καλό (ή κακό) θα σε βγάλει.

Η ζωή είναι τέχνη, είναι ταλέντο. Δεν θα έλεγα ότι γεννήθηκα με αυτό έμφυτο. Να ξέρεις να ζεις είναι δύσκολο. Να ξέρεις να ζεις καλά είναι σπάνιο. Σε γενικές γραμμές είμαι σπάνιο άτομο, δεν ξέρω γιατί εδώ δεν τα καταφέρνω, χαχαχαχα.

Θα πάνε καλά ΟΛΑ γιατί έτσι πάνε πάντα. Βαρέθηκα λίγο την απαισιοδοξία μου και τα εμπόδια που μου βάζω κάθε λίγο και λιγάκι. Μα μάλλον τα εμπόδια είναι σημαντικά για μένα. Πώς αλλιώς θα δείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω; Αστείος όλος αυτός ο φαύλος κύκλος. Πού ξεκινάω εγώ και πού το σύμπαν; Όχι, δεν εννοώ ότι είμαι τόσο τετραπέρατη.

Ποιο το νόημα;

Αλλάζω γνώμες εύκολα; Είμαι δυνατή; Είμαι ευαίσθητη; Φοβισμένη; Τι είμαι και τι όχι; Όλα και τίποτα; Δε γίνεται απλώς να συνδυάζω χαρακτηριστικά ανά τις περιστάσεις; Συχνά θέλω να πω είμαι αυτό ή είμαι το άλλο, αλλά μόλις πάω να κάνω κάτι τέτοιο, κάποιο νέο στοιχείο μου έρχεται στο κεφάλι και χάνομαι. Δεν ξέρω τι είμαι και τι όχι.

Αναρωτιέμαι όμως, έχει τελικά καμία σημασία; Γιατί να θέλω δηλαδή να βρω τι είμαι; Για να έχω επαφή με τον εαυτό μου σε καλύτερα επίπεδα. Δεκτό. Δεν είναι όμως τόσο απαραίτητο να γνωρίζεις όσο να αποδέχεσαι. Τότε έχεις καλύτερη επαφή με το είναι σου. Όταν χωρίς να ξέρεις τι σου γίνεται αποδέχεσαι ή έστω επεξεργάζεσαι την πιθανότητα να είσαι κάτι. Χωρίς φόβο, χωρίς δέος. Αγωνιζόμαστε να χτίσουμε «χαρακτήρα», να είμαστε κάτι.

Ο Fritz Perls έλεγε ότι ο λόγος που οι γύρω μας εκνευρίζονται όταν δεν έχουμε ένα σαφή χαρακτήρα είναι ακριβώς ότι είμαστε ασαφείς, απρόβλεπτοι, μη ελέγξιμοι. Και είναι γνωστές οι μάχες περί ελέγχου που δίνουν οι άνθρωποι. Τι σημαίνει να έχεις τον έλεγχο; Σημαίνει ότι δε ζεις στην πραγματικότητα, είσαι φάντασμα ή κάτι τέτοιο.

Κανένας ζωντανός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει τον απόλυτο έλεγχο. Ο έλεγχος είναι μια αυταπάτη. Κανονίζεις, κάνεις σχέδια και κάτι τα ανατρέπει όλα. Ξανά και ξανά και ξανά. Αυτό είναι συνάμα το γοητευτικό και το σπαστικό του να ζεις.

Μέσα σε όλα αυτά εγώ αγχώνομαι. Γιατί; Ποιο το νόημα; Αύριο μπορεί να μην υπάρχω. Από την άλλη όμως τι να κάνεις, αφού μπήκες στο χορό θα χορέψεις. Γιατί δε γίνεται να μην κάνεις τίποτα. Δεν γίνεται να κάθεσαι κάπου αμέτοχος και απομακρυσμένος. Δε γίνεται, γιατί όλα αυτά τα κάνεις ακριβώς για να πολεμήσεις το μη νόημα της ζωής. Ναι, είναι πολύ πιθανό ότι η ζωή δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Μα άπαξ και το αποδεχθείς αυτό γιατί πολύ απλά να μην αυτοκτονήσεις; Γιατί να συμμετέχεις στο πάρτι του παραλόγου; Γιατί αυτή είναι η φύση σου.

Ρίχτηκες σε αυτό τον κόσμο και παλεύεις να ζήσεις, να γίνεις κάτι, να τα καταφέρεις, να να να… Πολύ κακό για το τίποτα. Το μόνο για το οποίο αξίζει να παλεύεις είναι το αθάνατο νερό. Υπάρχει; Όχι. Οπότε κάνουμε ό,τι να΄ναι για να κλέψουμε 2 στιγμούλες αθανασίας. Να μείνουμε στην ανάμνηση κάποιου, παλεύουμε για αυτά και για αυτούς που αγαπάμε. Παλεύουμε και μια μέρα εξαφανιζόμαστε. Πόσο αποκαρδιωτικό μπορεί να είναι αυτό;

Πώς;

Μερικές μέρες είναι λες και σ΄έχουν φτύσει ρε παιδί μου.. Τέλος πάντων, όλα περνάνε και τα καλά και τα άσχημα, όλα. Ποιος ο λόγος να αγχώνεσαι; Ποιος ο λόγος να μη διασκεδάζεις όταν ξέρεις ότι οδεύεις στο θάνατο και στοχεύοντας στο μέλλον χάνεις το παρόν;

Όταν ήμουν στο λύκειο έλεγα «στο πανεπιστήμιο θα είναι τέλεια, θα περνάω μια χαρά, όχι όπως τώρα, δε θα είμαι πιεσμένη κλπ». Τώρα είμαι στο πανεπιστήμιο και βιάζομαι να τελειώσω, πιέζομαι μια χαρά και σκέφτομαι άντε να τελειώνω, να κάνω πια αυτό που θέλω. Βέβαια, υπάρχει και το μεταπτυχιακό κι εκεί κι αν θα πιέζομαι. Ξέρεις πού καταλήγω; Πάντα θα πιέζομαι και δεν έχω ξεκινήσει καλά. Καθόλου καλά. Πρέπει να μάθω να μη βιάζομαι, να απολαμβάνω το κάθε στάδιο.

Ο Καβάφης έλεγε σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος. Εγώ είμαι η πλήρης αντίθεση του ποιήματος αυτού. Όλο θέλω κάπου να πάω και τελικά όλο δεν ξέρω πού στην ευχή είμαι τώρα. Τι κερδίζω; Κρίσεις πανικού και προβλήματα στο στομάχι.

Το κακό είναι ότι συνέχεια προσπαθώ να βγω από μια πιεσμένη κατάσταση, πιέζοντας τον εαυτό μου. Οπότε, προσπαθώ να αντικαταστήσω μια πίεση με μία άλλη. Σαν αποτέλεσμα λοιπόν έχουμε τη μη αλλαγή και το χάος. Την απογοήτευση και τον θυμό. Πρέπει κάποτε να μάθω να επιτρέπω στον εαυτό μου πράγματα. Ο εαυτός μου δεν είναι ρομπότ κι εγώ δεν είμαι οι ευχές μου. Είμαι ένα ον έμβιο και ενσώματο. Έχω όρια και αντοχές. Πρέπει να μάθω να ζω με αυτά, αλλιώς θα μάθω να ζω με σπαστική κολίτιδα.

Η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα στη διαδικασία για την αλλαγή, μα εγώ φαίνεται να περνάω πολύ καιρό σε αυτό το στάδιο. Πότε θα αλλάξω και πώς; Δε βλέπω φως, δε βλέπω στροφές, μόνο μια γαμημένη ευθεία.

Κάποια πράγματα είναι τρόπος ζωής και εγώ έχω συνηθίσει σε ένα τρόπο που δε μου αρέσει. Δεν έχω όμως καταλάβει ακριβώς και τι στο καλό μ΄αρέσει. Πρώτα λοιπόν να αποφασίσω. Και μετά να μάθω να είμαι λίγο πιο εύκαμπτη, λίγο πιο ευέλικτη. Να σταματήσω να λέω από τη μία στον εαυτό μου πώς θα ζήσει και να ελέγχω λίγο πιο πολύ το θυμικό μου. Να βρω μία ισορροπία, αγαπώντας και τα δύο. Πώωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωως;

Απλώς σκατά.

Χάλια, χάλια, χάλια. Εξεταστική, αντιβίωση, κρίσεις πανικού, κρίσεις γενικότερα, έλλειψη πίστης, αίσθηση ανικανότητας και όραση μονόχρωμη (μαύρο είναι ό,τι βλέπω), αυτή είναι η κατάστασή μου τις τελευταίες μέρες. Άγχος για πάντα, άγχος παντού. Όταν κάτι το μάθεις είναι δύσκολο να το ξεμάθεις.

Τι να κάνω πες μου, σβήνω απ’ τον καημό μου που έλεγε κι ένα λαϊκό άσμα. Η λογική και το συναίσθημα. Δυο κωλοκόσμοι που δε λένε να συμβιβαστούν καμιά φορά να δούμε άσπρη μέρα. Μια το ένα μια το άλλο, κουράστηκα να πούμε (την πιάνεις τη μαγκιά). Είναι χαζό να αγχώνεσαι, είναι κουτό και βλακώδες. Οκ, το΄χω μάθει απ΄έξω, αλλά η παπαγαλία δε βοηθάει. Δε λέω να το χωνέψω, να τα γράψω όλα στα ωραία μου @@κια. Είναι που δεν έχω; Όχι, δεν είναι αυτό. Κάτι είναι εκεί έξω που με φοβίζει και δεν εννοώ κάποιον δολοφόνο με πριόνι ή όποιο άλλο αξεσουάρ κουβαλάει. Μιλάω για τους γνωστούς φόβους της ψυχής και του μυαλού, γι΄αυτή τη γαμω-ψυχοπαθολογία.

Δεν αντέχω τις εξετάσεις, όχι μόνο επειδή πρέπει να διαβάσεις, αλλά επειδή πανικοβάλλομαι στην ιδέα. Κάποιοι φοβούνται τα αεροπλάνα και τους σεισμούς, εγώ φοβάμαι την εξέταση και την αποτυχία. Απορώ πώς έγραψα πανελλήνιες. Όλα είναι στο μυαλό μας. Αυτό υποτίθεται πως είναι καλό, αλλά εγώ ακόμα έχω ένα μυαλό πολύ ακατάστατο και φρικαρισμένο.

Δεν θέλω να παθαίνω κρίσεις πανικού, δε θέλω να κλαίω και να μην αντέχω την ύπαρξή μου. Δε θέλω να φοβάμαι ότι δε μου χρειάζεται τίποτα για να πεθάνω γιατί μια μέρα το άγχος θα με σκοτώσει. Και μετά η μαμά μου θέλει να κόψω το κάπνισμα. Βεβαίως, να το κόψω. Αλλά ποίος ο λόγος; Αφού όλοι από κάτι θα πεθάνουμε. Εγώ όχι από το κάπνισμα. Από το άγχος. Πάνω σε καμιά κρίση πανικού θα ξεχάσω να πάρω ανάσα ή απλώς θα πνιγώ από το κλάμα μου το ίδιο. Πρωτότυπο, δεν μπορείς να πεις.

Αγχώνεσαι χωρίς λόγο, είναι μια φράση που ακούω συχνά. Φχαριστώ κύριος, με βοήθησες τώρα. Ταυτόχρονα μειώνεις και τη σημασία των κρίσεων που παθαίνω. Οκ, μπορεί να είμαι ανίκανη να ηρεμήσω, αλλά προφανώς και έχω λόγο. Όλοι έχουν λόγο. Ακόμα κι αυτοί που αυτοκτονούν έχουν λόγο. Δεν εγκρίνεις το λόγο, δεκτό, αλλά όχι ότι δεν υπάρχει κιόλας. Υπάρχει για μένα. Από κει να αρχίσεις άμα θες να με βοηθήσεις.

Η ζωή είναι μαύρη ή άσπρη, αστεία ή θλιβερή. Εγώ θα πρεπε να μαι στη θετική της πλευρά, αλλά καμιά φορά παίρνω λάθος τραίνο και δεν ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι. Θέλω να ηρεμήσω και να χαλαρώσω και να ζήσω. Δεν θέλω άλλο άγχος, δεν αντέχω, ειλικρινά. Αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω για να τα γράψω όλα. Τίποτα δεν έχει σημασία, μόνο εσύ και όσοι αγαπάς. Να είστε καλά κι όλα τα άλλα τα διαχειρίζεσαι. Εγώ όμως το χαβά μου. Κάποια μέρα θα το φάω κι εγώ το στραπάτσο το χοντρό και μετά θα κλαίγομαι πάλι που τόσα χρόνια χαλούσα τη ζωή μου με μαλακίες. Αλλά μέχρι τότε ας βασανιστώ άλλο λίγο.

Η ζωή στη ζωή μας

Τελευταία μου συμβαίνουν πολλά πράγματα τα οποία δε θα έλεγε κανείς ότι σηματοδοτούν τύχη και χαρά. Συνηθίζω να αποκαλώ τον εαυτό μου άτυχο, να λέω ξανά και ξανά για την γκαντεμιά μου, αλλά αποφάσισα να σταματήσω για λίγο, να δω τα πράγματα με άλλο μάτι. Μια ζωή χωρίς σκατά δεν είναι ζωή, είναι ταινία του Hollywood. Δεν είμαι μόνο εγώ γκαντέμω, είναι όλοι όσοι γεννήθηκαν, ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Δεν ξέρω γιατί τόσα σκατά, αλλά τελικά αυτά είναι που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο ότι αισθανόμαστε συμπάθεια (κυριολεκτικά) για όποιον περνάει τα ίδια με εμάς. Είναι πάντως η εφαρμογή της τραγικής ειρωνείας όταν παραπονιέσαι ότι κάτι δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερα και το σύμπαν σου αποδεικνύει το επόμενο λεπτό ότι δεν έχεις καθόλου φαντασία. Κράτα και μικρό καλάθι που λένε…

Το πιο «αστείο» είναι όταν σου πέφτουν όλα μαζί και δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και ποια φλέβα να κόψεις. Εκεί χρειάζεται υπομονή, ψυχραιμία και πάνω από όλα χιούμορ. Ναι, χιούμορ, το μόνο που μπορεί να σε πάει ένα βήμα μπροστά. Αλλά δεν είναι εύκολο να ζεις έναν εφιάλτη και να λες ουάου τι ωραία που περνάω. Μπορείς όμως να αλλάξεις οπτική για το τι θεωρείς εφιάλτη. Να μη δίνεις τόση σημασία.

Το χειρότερο για μένα είναι να σκέφτομαι ότι σκάω για το τίποτα, ότι μπορεί αύριο να με πατήσει δεινόσαυρος και να πεθάνω. Και τζάμπα το άγχος, τζάμπα τα κλάματα κι ο πανικός. Αλλά πώς μπορείς να ξέρεις πότε θα πεθάνεις; Δεν μπορείς. Γι΄αυτό ακριβώς καλό θα ήταν να δώσουμε λίγη ζωή στη ζωή μας. Ο θάνατος δυστυχώς δε σε παίρνει τηλέφωνο.

εγώ και ο άλλος, ο άλλος κι εγώ

“A question that sometimes drives me hazy: am I or the others crazy?” εύλογα αναρωτιόταν ο Αϊνστάιν. Τσακωνόμαστε με τους άλλους και προσπαθούμε να αποδείξουμε το δίκιο μας. Κι οι άλλοι το ίδιο κάνουν.

Ποιος έχει δίκιο δεν έχει πραγματικά σημασία. Το θέμα είναι να συνεννοείσαι με τον άλλον, να επικοινωνείς. Όλοι έχουν δίκιο κι όλοι έχουν άδικο. Ο καθένας έχει μια οπτική γωνία. Πρέπει να είσαι πολύ καλός στη γεωμετρία για να αντιλαμβάνεσαι ταυτοχρόνως όλες τις γωνίες. Πρέπει να μη σε τρώει το άδικο κι ούτε το δίκιο.

Πρέπει να βγαίνεις από το συναίσθημά σου ή να μάθεις να το διαχειρίζεσαι; Το θέλεις όμως αυτό; Και πότε; Το πρόβλημά μας με τον άλλο δεν είναι πάντα ο άλλος. Είμαστε κι εμείς. Οι άλλοι πρέπει να προσαρμοστούν στο μικρόκοσμό μας. Κι εμείς όμως δεν πρέπει στο δικό τους;

Δυστυχώς δεν υπάρχει μαύρο και άσπρο. Υπάρχει γκρι, αλλά καταλήγει να είναι κόκκινο. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι είναι το γκρι η μόνη οδός, θα σταματήσουμε μάλλον να λειτουργούμε με το κόκκινο. Αλλά όχι. Η συνειδητοποίηση δε φτάνει. Το συναίσθημα και η λογική χρειάζονται εκπαίδευση. Μόνο τότε δε θα είμαστε «κλασικοί» άνθρωποι.

Γιατί όμως να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία όταν ο άλλος δεν μπαίνει; Γιατί πολύ απλά, τελικά θα ωφεληθούμε και οι δυο. Δεν χάνεις όταν μπαίνεις στη θέση του άλλου. Δε χάνεις όταν προσπαθείς να τον καταλάβεις. Δεν χάνεις όταν δεν είσαι κολλημένος στο εγώ σου. Παρόλα αυτά σε νοιάζει μήπως χάσεις κι είναι περίεργο το γιατί το βλέπεις σαν παιχνίδι, ενώ, ταυτοχρόνως, η αντιμετώπισή σου προς τη ζωή δεν είναι παιχνιδιάρα.

Τελικά δεν είναι όλα απλά μαθηματικά, αν και παντού εγώ ψάχνω αίτια, συνεπαγωγές και συμπεράσματα. Είμαι φαν της λογικής, ίσως αυτό να είναι το πρόβλημά μου. Αστείο, γιατί ποτέ δεν συμπάθησα τα μαθηματικά κι όμως δεν παύω να σκέφτομαι ότι ένα κι ένα κάνουν δύο!

christmas time it is

Αχ αυτά τα Χριστούγεννα.! Τα περιμένω κάθε χρόνο με αγωνία κι όλο κάτι γίνεται! Κακό. Μια αρρωσταίνω, μια κάτι δεν μου κάθεται. Αλλά λέω να μην το βάλω κάτω. Σ΄αυτή τη σκατοζωή όλα πάνε πέρα δώθε, τίποτα δεν μένει σταθερό. Θα προσπαθήσω να μην κάνω εμετό αυτή τη φορά από το κούνημα. Θα προσπαθήσω να αφεθώ ανεπηρέαστη.

Πόσο ανεπηρέαστος μπορείς να κρατηθείς όμως από την καθημερινότητα και από αυτά που την απαρτίζουν; Πώς μπορείς να είσαι χαρούμενος όταν είσαι άρρωστος και πώς μπορείς να δρας ανεξάρτητα από την φυσική σου κατάσταση; Όταν δεν μπορείς καν να περπατήσεις πώς να διατηρήσεις τη χαρά των Χριστουγέννων; Όταν τα περίμενες για να κάνεις βόλτες και για να έχεις χρόνο, πώς να δεχτείς ότι για το μόνο πράγμα που θα έχεις χρόνο είναι μια ανάρρωση; Αυτοί που λένε πάνω απ΄όλα υγεία έχουν μια χαρά δίκιο.

Στη ζωή τελικά μου φαίνεται τίποτα δεν πρέπει να περιμένεις. Γιατί ακόμα κι αυτά που θα γίνουν, δε θα γίνουν όπως τα περίμενες. Η ζωή παραφυλάει στη γωνιά για την επόμενή της έκπληξη. Δεν είναι πάντα κακή, μα είναι στατιστικά αποδεδειγμένο ότι το προτιμάει. Αυτός είναι κι ο λόγος που πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε με κάποιες σταθερές στη ζωή μας, γιατί αν περιμένουμε απ΄αυτή.. σωθήκαμε.

Να πεθάνει ο Χάρος

Μόλις τελείωσα το Νορβηγικό δάσος, του Χαρούκι Μουρακάμι. Σε κάποια σελίδα γράφει «ο θάνατος υπάρχει, όχι ως το αντίθετο της ζωής αλλά ως μέρος της.» Αυτό τώρα, αναρωτιέμαι, είναι καλό ή κακό;

Ο θάνατος υπάρχει. Αυτό είναι σίγουρο. Όσο σίγουρο είναι ότι ζεις σήμερα άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι κάποια μέρα θα πεθάνεις. Πολλοί λένε να σκέφτεσαι το τώρα και να το ζεις σα να μην υπάρχει αύριο, γιατί, όντως, μπορεί να μην υπάρχει. Δεν είναι παράλογο. Μπορείς όμως να ζεις το τώρα σα να μην υπάρχει η επόμενη μέρα; Προσωπικά, δε νομίζω ότι μπορώ και δε θέλω κιόλας. Το αύριο είναι εδώ και σε περιμένει νεκρό ή ζωντανό. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ζεις κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου. Το να ζεις έτσι δε σημαίνει απαραίτητα ότι είσαι αληθινός κι ελεύθερος. Ίσα ίσα βρίσκεσαι συνεχώς υπό το πρίσμα ενός αιφνίδιου θανάτου. Όλοι ξέρουμε ότι οι ετοιμοθάνατοι αλλάζουν κάπως συμπεριφορά. Ο θάνατος φοβίζει και ευαισθητοποιεί. Όλοι μαλακώνουν λίγο πριν πεθάνουν.

Δεν θέλω να έχω άλλο ένα σύστημα ζωής να με καταπιέζει. Με έχει πνίξει ήδη το τωρινό. Πασχίζεις να αποκτήσεις πράγματα που αν πεθάνεις δε θα έχουν σημασία. Αυτό όμως δε θα με κάνει να τα παρατήσω όλα. Γιατί και να τα παρατήσω όλα σκεπτόμενη ότι τίποτα δεν έχει πραγματική σημασία, δε θα με κάνει να νιώσω καλύτερα. Απλά θα καταπιεστώ πάλι να «ζω τη στιγμή», να πω στη μαμά μου συγνώμη και στον μπαμπά μου ότι τον αγαπάω, να πω και 2 λόγια στον παππού και τη γιαγιά και πάει λέγοντας. Ε, λοιπόν, το να ζεις σαν αλλόφρων που πεθαίνει ανά πάσα στιγμή δεν είναι καθόλου ανακουφιστικό.

Τώρα νιώθω σα να έχω έναν σκοπό στη ζωή μου, ή καλύτερα πολλούς στόχους μαζί. Πράγματα που θέλω να κάνω ή να γίνω πριν πεθάνω. Θέλω να εξελιχθώ, θέλω όταν πεθάνω να νιώθω όσο το δυνατό -για τη στιγμή- γεμάτη.

Θέλω να μη φοβάμαι το θάνατο, μα δεν τα καταφέρνω. Ο θάνατος είναι εκεί δίπλα και κάποια στιγμή θα κάνει την εμφάνισή του και εσύ την εξαφάνισή σου. Αυτά πάνε μαζί. Δεν έχω συμφιλιωθεί ακόμα με την ιδέα ότι όλοι πεθαίνουν. Το σκέφτομαι συχνά και με φοβίζει. Αναρωτιέμαι συχνά τι θα σκέφτομαι όταν πεθάνουν οι γονείς μου. Ή όταν πεθάνουν οι παππούδες μου, που ηλικιακά είναι πιο κοντά σε αυτό το σενάριο.

Στις κηδείες νιώθω κενό. Δε νιώθω λύπη. Δε μ΄αρέσουν οι κηδείες. Τις βρίσκω αρκετά υποκριτικές. Όλοι είναι εκεί μα ποιος ο λόγος; Δεν θέλω να μου κάνουν κηδεία με πολύ κόσμο. Θέλω να είναι μια οικογενειακή κηδεία χωρίς πολλά πολλά. Δε θέλω να με θάψουν. Θέλω να με κάψουν και να σκορπίσουν τις στάχτες μου στα βουνά. Δε θέλω θεατρινισμούς και αηδίες. Η κηδεία είναι υποτίθεται για το νεκρό, μα στην πραγματικότητα δεν είναι γι΄αυτόν. Είναι γι΄αυτούς που μένουν πίσω. Και πάλι όμως, τι τους ωφελεί να είναι παρόντες την ώρα που κάποιος θάβεται κάτω από τη γη; Απλά τους στεναχωρεί ξανά και ξανά. Απλά δεν μπορούν να βγάλουν τη σκηνή από το μυαλό τους. Δεν ξέρω τι θα ήταν καλύτερο. Μάλλον να τον βάζουν σε μια βάρκα και να τον καίνε. Να βλέπουν από μακριά. Η απόσταση είναι αναγκαία. Ούτε αυτό βέβαια είναι απόλυτα ικανοποιητικό. Δεν ξέρω, ειλικρινά.

Ο θάνατος, η φθορά, είναι τρομακτικά μα πραγματικά γεγονότα. Οκ, υπάρχει πάντα το μπότοξ, αλλά δεν υπάρχει ελιξήριο νεότητας ούτε αντιθανατικό χάπι. Είσαι καταδικασμένος να πεθάνεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Πρέπει, δυστυχώς να το συνηθίσουμε.

Ένα άλλο πράγμα που με τρομάζει είναι η αυτοκτονία. Νομίζω πως θα δεχόμουν πολύ ευκολότερα τον θάνατο κάποιου παρά την αυτοκτονία του. Δεν θέλω να αυτοκτονούν οι άνθρωποι. Γεμίζω φόβο και θλίψη. Νιώθω δέος και βέβαια μια διακριτικά κρυμμένη γοητεία. Γοητεία για το άγνωστο, για το τι σκεφτόταν αυτός ο άνθρωπος, πώς στο καλό μπόρεσε..; Εγώ φοβάμαι ότι ακόμα κι αν έπρεπε να αυτοκτονήσω δεν θα τα κατάφερνα. Την αγαπώ τη ζωή όσα σκατά κι αν σε κερνάει στην πορεία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν τον φοβούνται τον θάνατο. Τον βρίσκουν απελευθερωτικό, λυτρωτικό, είναι η ύστατη λύση τους. Δεν θέλω κανένας να είναι τόσο θλιμμένος. Θα ήθελα να είμαι δίπλα σε κάθε άνθρωπο που αυτοκτονεί, θα ήθελα να έχω προσπαθήσει να τον βοηθήσω. Προφανώς δε θα τα κατάφερνα ποτέ, μα θα ήθελα τουλάχιστον να προσπαθήσω. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι άνθρωποι επιλέγουν τον θάνατο και κανείς δεν κάνει κάτι γι΄αυτούς, δεν μπορώ να δεχτώ την ατελείωτη θλίψη και δυστυχία που νιώθουν. Κανείς δεν αξίζει τόση δυστυχία.

Απόδειξη νούμερο ένα

Οι πολλές ανησυχίες σε πάνε πίσω, πιο πίσω από την αρχή, πιο πίσω από το γίγνεσθαι το ίδιο. Στη ζωή πρέπει να ανησυχείς μόνο για πράγματα που επιλέγεις. Τα άλλα πρέπει να επιλέξεις να μη σε ανησυχούν. Η επιλογή είναι αμφιλεγόμενο θέμα. Κάποιοι δεν την αναγνωρίζουν. Όλα γίνονται, όλα παίρνουν το δρόμο τους, ακόμα και αυτά που μένουν ακίνητα. Η θέση παίζει σημαντικό ρόλο στην όψη της ζωής, η θέση όμως είναι κάτι που αλλάζει. Η ζωή είναι αλλαγή.

Πάλι αυτός

Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά η διαδρομή ε; Έτσι διαβάζαμε στα 15 και γεμίζαμε όνειρα. Τώρα το θυμόμαστε και σκεφτόμαστε: Προφανώς, αφού ο προορισμός είναι τα θυμαράκια…

Παρόλα αυτά όμως είναι πολλές φορές που δεν δίνουμε στην διαδρομή την αξία που της αναλογεί.