My trip abouts

Όλη την χρονιά έκανα πολύ δουλειά και έφτασα πριν ένα μήνα να νιώθω ότι χρειάζομαι απεγνωσμένα διακοπές. Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν, αποφάσισα να πάω να επισκεφτώ την αδερφή μου στην ωραία Μυτιλήνη. Όπως λένε ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, μάλλον και η καλοταξιδεμένη επίσης. Αφού λοιπόν μπήκαμε στο αεροπλάνο (στις 6 το πρωί) και αφού φτάσαμε εναερίως στη Μυτιλήνη, δεν μπορούσαμε να προσγειωθούμε λόγω ομίχλης οπότε γυρίσαμε Αθήνα. Στο σημείο αυτό να προσθέσω ότι εγώ ως εκείνη τη στιγμή ήμουν όσο πιο άυπνη γίνεται. Κατά τις 10.30 ξαναμπήκαμε στο αεροπλάνο και αυτή τη φορά αισίως τα καταφέραμε. Παίρνω λοιπόν ένα ταξί να με πάει στο πολυπόθητο σπίτι. Οι Μυτιληνιοί οδηγούν αισχρά, αν δεν το ζήσεις δεν το φαντάζεσαι. Φοβόμουν τόσο πολύ που παραλίγο να προσευχηθώ και να φανταστείς ούτε που πιστεύω σε κάποιον θεό, πατέρα παντοκράτορα κλπ κλπ.

Ντάξει λέω, πέρασε αυτό το βάσανο, όλα καλά. Αλλά ο καλός καιρούλης μου επιφύλασσε βροχές και καταποντές και από μπάνια τίποτα, σα να πήγα διακοπές στο Λονδίνο ένα πράγμα. Και να σου πω, τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να είχα πάει κάπου στας εξωτερικάς χώρας. Καλά, ας μην παραπονιέμαι έκανα και 2 μπάνια μέσα σε 7 μέρες, μπου χα-χα, χόρτασα τι να σου πω. Και ρε γαμώτο είμαι από αυτούς που τα χουν χεσμένα τα μπάνια στα βαθυγάλανα νερά, αλλά φέτος ήθελα τόσο πολύ να βουτηχτώ στα θαλάσσια πελάγη. Καλά, το καλοκαίρι δεν τελείωσε έχουμε πολύ ακόμα, αλλά ξέρεις, αναλύω την ατυχία της φάσης.

Ίσως να έχεις καταλάβει από προηγούμενα ποστ μου ότι έχω έτσι, πολύ αρρωστοφοβία, λίγη δεν τη λες, όχι. Και όσο ήμουν εκεί συναντούσα συνεχώς άρρωστα παιδάκια και μάλιστα κόλλησε και η αδελφή μου η ιδία, πράγμα που με έκανε να πάθω OCD με το πλύσιμο των χεριών μου, τρίψε, τρίψε, πλύνε πάλι, απορώ που το δέρμα μου υφίσταται ακόμη.

Συν όλα τα παραπάνω να πω ότι πήγα και σε club, πράγμα που καθόλου του στυλ μου δεν είναι, σε διαβεβαιώ. Κι όχι μόνο πήγα, αλλά χόρεψα κιόλα και κορόιδεψα και προσπάθησα να μη νιώθω την χαζομάρα του clubber που χορεύει σα μαλάκας Τάμτα και Mαρτάκη και λοιπούς ανεγκέφαλους, με πάθος, ξανά και ξανά κάθε νύχτα. Έμαθα ακόμη ότι το τραγούδι του καλοκαιριού λέει, είναι ένα που οι στίχοι λένε κάτι τύπου «baby, i want you like last summer» και προσωπικά μου φάνηκε αισχρό, αν και ίσως να μην εκτίμησα όσο έπρεπε το βάθος των στίχων και τα κρυμμένα μηνύματα ή ακόμη την απλότητα αν θες, μέσα σε έναν πολύπλοκο κόσμο. Oh, lala.

Παρά τα προαναφερθέντα πέρασα καλά και στεναχωρήθηκα που έφυγα γιατί η παρέα είχε πλάκα, τα παιδιά ήτο πολύ καλά, η φάση είμαι σε νησί και μένω σε σπίτι και έχω και παρέα ήταν γαμώ, και το ότι σε 7 λεπτά με τα πόδια ήμουν στο κέντρο ήταν καταπληκτικό. Ακόμη, πήγα σε 2 πολύ ωραία μαγαζιά, που τα αγαπώ και τα επισκέπτομαι όποτε πάω στη μακρινή αυτή νήσο.

Αυτό που πρέπει να προσέξεις είναι ότι υπάρχουν παντού αδέσποτα σκυλάκια, πολύ φιλικά, που είναι αποτέλεσμα ζευγαρώματος κάποιου λουκάνικου με κάποιο σκύλο μη ράτσας κι έτσι βλέπεις κοπράκια κοντοστούμπικα και μακριά σα λουκάνικα κι είναι γλύκες, παρά το παράδοξο της εμφάνισής τους.

Και ακόμα, τα πράγματα είναι απλά και αυτό πάντα μου αρέσει γιατί εγώ από μόνη μου δεν είμαι του απλού εκτός κι αν οι άλλοι το παραχέσουν με την πολυπλοκότητα που εκεί κουράζομαι και τους επαναφέρω στην πραγματικότητα.

Μέσα από αυτές τις διακοπές θυμήθηκα ξανά ότι μου είναι δύσκολο να πηγαίνω διακοπές, να φεύγω γενικότερα, μου τη σπάει να κανονίζω 2 μήνες πριν κλπ κλπ, συνεχώς φοβάμαι ότι θα αρρωστήσω κι ότι με λίγους ανθρώπους περνάω όντως καλά στις διακοπές. Και γενικά όλοι αδημονούν για τις διακοπές, αλλά για μένα οι διακοπές είναι μεγάλο βάσανο. Και με τσαντίζει αυτό γιατί θέλω να πάω τόσα πολλά ταξίδια, αλλά κατά βάθος φοβάμαι να ζήσω ρε αδερφέ, εκεί καταλήγω. Θα’ρθει η μέρα που θα τα πάρω και θα αρχίσω να κυκλοφορώ. Ή και όχι. Μου αρκεί να καταλήξω για να μπορώ να είμαι οκ στο τέλος τέλος.

Καλό καλοκαίρι!

Κοινωνικός αποκλεισμός

Έχω αναπτύξει έναν φόβο τον τελευταίο χρόνο που πάει να γίνει φοβία. Έχει να κάνει με το να μένω μόνη μου σπίτι. Με όλη αυτή την αύξηση της εγκληματικότητας δε νιώθω τελείως ασφαλής ούτε μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Ο φόβος είναι μία φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση η οποία είναι ιδιαίτερα χρήσιμη. Σε κινητοποιεί, σε προειδοποιεί, σε ενεργοποιεί. Η φοβία όμως είναι κάτι διαφορετικό. Η φοβία δεν είναι τόσο φυσική αντίδραση όσο ο φόβος. Η φοβία είναι παρατεταμένος φόβος που συνδυάζεται με συχνά επεισόδια παράλυσης και άγχους. Είναι συνήθως υπερβολική, όπως θα έλεγε η λογική μας. Καμιά φοβία δεν είναι τρελή. Και κανένας άνθρωπος δεν επιλέγει να φοβάται.

Το τονίζω αυτό. Κανένας άνθρωπος δεν επιλέγει να φοβάται. Δεν είναι εκείνος υπεύθυνος για τον φόβο του. Η φοβία είναι είδος νεύρωσης κι όμως ακόμα κι αν πίστευες ότι η νεύρωση είναι κάτι ασυνήθιστο σε πληροφορώ ότι οι περισσότεροι γνωστοί μου έχουν από μία, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι οι άνθρωποι με νευρώσεις, ψυχώσεις, διαταραχές της διάθεσης βρίσκονται ανάμεσά μας. Είμαστε εμείς. Δεν είναι κάποιοι άγνωστοι τύποι που ζουν κάπου κρυμμένοι. Γι’ αυτό βρίσκω απαράδεκτο να κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε, να τους κατηγορούμε, να τους φοβόμαστε γενικευμένα. Η σχιζοφρένεια π.χ. δεν οδηγεί πάντα σε φόνο, ίσα ίσα, το ήξερες αυτό; Πιθανόν όχι και δε σε κατηγορώ γιατί η πληροφόρηση είναι ελλιπής. Σε κατηγορώ όμως που δεν κάθεσαι ποτέ να ασχοληθείς με το θέμα λες και δε σε αφορά. Σε αφορά. Είναι μέρος της κοινωνίας μας αυτοί οι άνθρωποι κι αν τους φερόμασταν έτσι θα τους βοηθούσαμε πολύ περισσότερο από όταν τους αποκλείουμε κοινωνικά.

Κάποιος είχε πει κάποτε, «ποιος είναι τελικά σχιζοφρενής, εγώ που δεν αντέχω αυτή την κοινωνία, ή αυτοί που την έχτισαν;» ή κάτι τέτοιο. Και ειλικρινά, είχε δίκιο να αναρωτιέται.

spring u break my heart

Τώρα άκου να δεις τι γίνεται. Ο καιρός άνοιξε, τα πάντα είναι όμορφα και ηλιο-λουσμένα κι εγώ έχω να κάνω απομαγνητοφώνηση 6 ώρες ομιλιών, να διαβάσω, να κάνω διπλωματική και να αγχώνομαι. Οι φίλοι μου με πήραν να πάω για καφέ και βασικά θα τα έγραφα όλα αυτά και θα πήγαινα αλλά βλέπεις έδωσα στην αδερφή μου το αυτοκίνητο! Μια φορά είπαν κι αυτοί (και το εννοώ) να βγουν να λιαστούν και δεν μπορώ εγώ. Κακώς, τα φυτά πρέπει να λιάζονται, τι κάνω εγώ μέσα στο σπίτι, πες μου εσύ τώρα.

Πωπω και τι νόημα έχει στην αιωνιότητα αν θα παραδώσω τις εργασίες on time? pfffffffffff

Η κομμώτριά μου κι εγώ

Η κομμώτριά μου κι εγώ γνωριστήκαμε το 2005, αν θυμάμαι καλά. Την είδα να κουρεύει, ενθουσιάστηκα και δεθήκαμε αμέσως. Είχα όρεξη για τρέλες στα μαλλιά μου κι εκείνη είχε όρεξη για πειραματισμούς στο κεφάλι μου. Μέσα σε όλα τα όμορφα πράγματα που έκανε στην κεφαλή μου, έκανε και μερικές τραγικές μαλακίες. Παίρνοντας πρωτοβουλία μόνη της ή βάζοντάς με να συμφωνήσω, ενώ μετά μου έκανε κάτι άλλο κι επέμενε ότι μου είχε κάνει αυτό που ζήτησα.

Τη συγχώρησα μία. Δύο. Άντεξα να κυκλοφορώ διάφορες φορές και μήνες νιώθοντας σα γίδι, πήγα σε ένα γάμο με μαλλί σα σφουγγαρίστρα, άντεξα ξανθές ανταύγειες πάνω σε ένα μαλλί απροσδιορίστου χρώματος, άντεξα πολλές φορές να κουρεύομαι και να κάνω προσευχές να μην της έρθει τίποτα τρελό στο μυαλό και «δημιουργήσει» πάλι. Όλα αυτά τα άντεχα γιατί τις περισσότερες φορές κατάφερνε να με κρατά ευτυχισμένη και να είναι η εξτρίμ κομμώτρια που ήθελα.

Τώρα όμως θέλω να έχω ένα απλό μακρύ μαλλί με αφέλειες κι εκείνη πήρε πρωτοβουλία να μου τις αραιώσει και μετά να υπονοήσει ότι εγώ έφταιγα που δεν της εξήγησα ακριβώς. Της έχω πάει πολλούς πελάτες, την έχω στηρίξει, δεν έχω παραπονεθεί ποτέ εκτός από χτες. Που με χρέωσε και παραπάνω (ελάχιστα μεν, αλλά γυφτιά δε). Γι’αυτoύς λοιπόν τους λόγους η κομμώτριά μου θα πάρει διαπαντός τον πούλο. Άσε που τελευταία είχε μπερδέψει το στυλ με την καβουριά την ανελέητη. Και γενικά ποτέ δεν τη συμπάθησα, απλά δεν το θεωρούσα αναγκαίο.

Όλα αυτά με κάνουν να σας ρωτώ αν έχετε υπόψη σας κάνα καλό κομμωτήριο- κομμώτρια- κομμωτή στα βόρεια προάστια- γιατί δεν παίζει να κουνηθώ παρακάτω, είμαι σε φάση διευκόλυνσης της ζωής μου.

Let me know!

Fabulous- not

Για πολλοστή φορά είμαι άρρωστη εν καιρώ Χριστουγέννων. Είναι το λιγότερο γραφικό, έτσι; Θα μπορούσα να πιστέψω ότι οι γιορτές με αρρωσταίνουν. Μήπως πρέπει βασικά; Τα τελευταία χρόνια μόνο μια φορά δεν ήμουν άρρωστη. Αυτό μου προκαλεί μια μιζέρια ουσιαστική και βαθιά, μια μιζέρια πηγαία. Αυτή τη φορά βέβαια το έχω πάρει θερμά το πράγμα. Κατάλαβα μάλλον ότι με το να χτυπιέμαι απλά περνάω ακόμη πιο άσχημα από το default της αρρώστιας. Καταραμένο ανοσοποιητικό σύστημα, γιατί να μην αντέχεις τα πάντα; Agh, sickness is misery. MISERY.

Εν τω μεταξύ ο χρόνος περνάει κι όλα θα γυρίσουν στην κανονική τους ροή κι εγώ ήθελα τις γιορτές να κάνω μερικά πράγματα χαλαρά μεν, δημιουργικά δε. Τι έκανα; Τίποτα. Απλώς καθόμουν στο σπίτι κωλοβαρώντας και μετά έβγαινα έξω. Τώρα κάνω απλώς το πρώτο. Ο άνθρωπος σίγουρα έχει ανάγκη ώρες απόλυτου τίποτα αλλά αυτό το τίποτα με αγχώνει. Γιατί περνάει ο χρόνος, περνάμε κι εμείς και τι μένει; Ούτε να γράψω δεν μπορώ, ούτε να διαβάσω, ούτε καν να κάτσω να δω μια ταινία. Μπορώ να είμαι με φίλους μου, αλλά τώρα που αρρώστησα χέσε μέσα Πολυχρόνη.

Ειλικρινά, δεν είναι αστείο αυτό το πράγμα κάθε Χριστούγεννα. Άι σιχτήρι πια.

Τελείως βαρετό ποστ.

Κατέβηκα σήμερα στο Πάντειο να κάνω κάτι δουλειές και φυσικά εξοντώθηκα. Για αρχή να πω ότι έφυγα από το σπίτι μου στις 11.30 και οι δρόμοι ήταν τα πάντα εκτός από άδειοι. Αναρωτιέμαι, δουλεύει κανείς σ΄αυτή τη χώρα βρε παιδί μου;; Επίσης, νιώθω ότι όσο περνάει ο καιρός οι οδηγοί πάνε και χειρότερα και οι πεζοί περνούν τους δρόμους σαν αλλόφρονες. Αλλά ειδικά οι οδηγοί είναι το κάτι άλλο. Το πόσα τροχαία έχω γλιτώσει στο τσακ αυτή τη βδομάδα δε λέγεται.

Εν τω μεταξύ, αφού τελείωσα τις δουλειές μου κάθισα για ένα καφέ με μια φίλη μου. Τι το θελα, τα μισά που μου΄λεγε δεν τα άκουγα και τα άλλα μισά με δυσκολία. Όλη αυτή η βαβούρα, οι φωνές, ο πολύς κόσμος με αποσυντονίζουν. Τέρμα, είμαι μόνο για σπίτια, οφείλω να το πάρω δια παντός απόφαση. Κάθε φορά που βγαίνω έξω κουράζομαι. Και κουράζομαι στα αλήθεια. Σήμερα είμαι πτώμα χωρίς λόγο.

Από τότε που άρχισα να γράφω ημερολόγιο έχω μειώσει τα post εδώ. Το ξέρω ότι σας λείπω (και στους 2 μου αναγνώστες), αλλά δείξτε κατανόηση! :-p

Madrugada

Είμαι βαθύτατα λυπημένη που οι Madrugada διαλύθηκαν. Deep end, deep depression. Και δεν τους είδα ποτέ live, γαμώ το κέρατο της φίλης μου, που ενώ δεν έβρισκα εισιτήρια, δε μου έδωσε το δικό της, η οποία ούτε 5 τραγούδια τους δεν ήξερε και στο τέλος μου είπε, ε, δεν ήταν πολύ καλοί, είπαν πολλά από το καινούριο τους και δεν τα ήξερα κλπ κλπ. Θράσος. Και δεν μου΄δωσε το εισιτήριο. Αυτό ίσως και να μην της το συγχωρέσω, παρόλο που μου έχει κάνει και χοντρότερα πράγματα.

Έτσι έχασα και την τελευταία μου ευκαιρία να τους δω. Τόσα χρόνια τους έχανα για διάφορους λόγους. Κρίμα κι άδικο. Τέλος πάντων, θα το ξεπεράσω. Ακούω τώρα τη δισκογραφία τους και μου ξύπνησε όλες αυτές τις αναμνήσεις όπως καταλαβαίνεις. Madrugada σας αγαπώ.

2 λόγια

Μόλις μπήκα σπίτι και δηλώνω επιζών καρδιακής προσβολής, την οποία κόντεψα να πάθω όταν η μάνα μου εμφανίστηκε από το πουθενά εκεί που είχα σκύψει στο ντουλάπι να πάρω κάνα γλυκό για να με ρωτήσει αν θέλω να με ξυπνήσει αύριο.

Αύριο ναι, θέλω να με ξυπνήσει στις 11, για να κατέβω στο γαμωπάντειο, που τόσο απεχθάνομαι και απεχθάνομαι ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι θα σέρνομαι από νύστα κι ότι θα οδηγώ 2 ώρες για να φτάσω. Αλλά τι καλά, παραδίδω διπλωματική σε λίγο καιρό και γεια σας! Αν ήταν δυνατό δεν θα πήγαινα ούτε στην ορκωμοσία, αλλά δε θέλω να δω τους καημένους τους γονείς μου να υποφέρουν.

Πάω να βασανιστώ από αϋπνία και κακές σκέψεις. Τουλάχιστον δε θα βασανίζομαι από λιγούρα γιατί την φρόντισα με ωραιότατα παγωτίνια. Καληνύχτα σας!

christmas time it is

Αχ αυτά τα Χριστούγεννα.! Τα περιμένω κάθε χρόνο με αγωνία κι όλο κάτι γίνεται! Κακό. Μια αρρωσταίνω, μια κάτι δεν μου κάθεται. Αλλά λέω να μην το βάλω κάτω. Σ΄αυτή τη σκατοζωή όλα πάνε πέρα δώθε, τίποτα δεν μένει σταθερό. Θα προσπαθήσω να μην κάνω εμετό αυτή τη φορά από το κούνημα. Θα προσπαθήσω να αφεθώ ανεπηρέαστη.

Πόσο ανεπηρέαστος μπορείς να κρατηθείς όμως από την καθημερινότητα και από αυτά που την απαρτίζουν; Πώς μπορείς να είσαι χαρούμενος όταν είσαι άρρωστος και πώς μπορείς να δρας ανεξάρτητα από την φυσική σου κατάσταση; Όταν δεν μπορείς καν να περπατήσεις πώς να διατηρήσεις τη χαρά των Χριστουγέννων; Όταν τα περίμενες για να κάνεις βόλτες και για να έχεις χρόνο, πώς να δεχτείς ότι για το μόνο πράγμα που θα έχεις χρόνο είναι μια ανάρρωση; Αυτοί που λένε πάνω απ΄όλα υγεία έχουν μια χαρά δίκιο.

Στη ζωή τελικά μου φαίνεται τίποτα δεν πρέπει να περιμένεις. Γιατί ακόμα κι αυτά που θα γίνουν, δε θα γίνουν όπως τα περίμενες. Η ζωή παραφυλάει στη γωνιά για την επόμενή της έκπληξη. Δεν είναι πάντα κακή, μα είναι στατιστικά αποδεδειγμένο ότι το προτιμάει. Αυτός είναι κι ο λόγος που πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε με κάποιες σταθερές στη ζωή μας, γιατί αν περιμένουμε απ΄αυτή.. σωθήκαμε.