Hell-0!

Αγαπημένο blog! Πόσο χαθήκαμε;! Στο μεταξύ έχω αρχίσει πρακτική και ξυπνάω καθημερινά (εκτός από Δευτέρα) στις 8, μετά γυρνάω σπίτι ζαμπόν, αλλά και με ένα αίσθημα χαράς και ίσως και αξίας θα έλεγα- ξέρεις, κάτι κάνω κι εγώ, κάπου χρησιμεύω κλπ. Μετά κοιμάμαι σαν βόδι ή τρέχω να προλάβω τα εκάστοτε πράγματα που έχω να κάνω. Στο μεταξύ μην ξεχνάς κι ένα εκπαιδευτικό που τρέχει και νιώθω και κάποιες τύψεις για το διάβασμά μου που έχει μείνει αρκετά πίσω. Είμαι πάντα on time σε εργασίες κλπ, αλλά ως φυτό ήθελα και χρόνο για προσωπικό διάβασμα. Τώρα ούτε πριν κοιμηθώ δε διαβάζω. Αντ’ αυτού παίζω με το νέο μου κινητό το οποίο το παραδέχομαι, είναι γαμάτο και παρόλο που έλεγα δε θέλω smartphone, τώρα δε θέλω να γυρίσω πίσω στη ζωή χωρίς αυτό φίλοι μου, το ομολογώ.

Σε άλλα νέα, πήγα ένα ταξίδι στην Ολλανδία, και ξέρεις είμαι από αυτούς που τα φοβούνται τα ταξίδια και κλαίγονται και σπάνε @@ πριν φύγουν και το μετανιώνουν κλπ, και αγχώνονται για την αϋπνία που θα έχουν και για ό,τι άλλο φανταστείς, αλλά! Πήγα φίλοι μου! Και ήταν πολύ ωραία, και δεν είχα αϋπνία, παρά ένα βράδυ μονάχα, και παρά το γεγονός ότι η κατάσταση του δωματίου ήταν σα να έχω πάει κατασκήνωση (ή και χειρότερα) την πάλεψα! Βασικά σε αυτό συντέλεσε και η θυσία της αδελφής μου να κοιμάται αυτή στο φουσκωτό απαίσιο στρώμα! Πήγα σε Amsterdam, Leiden, Hague, Rotterdam και είχαμε και ποδήλατα και βολτάραμε! Πολύ ωραία η Ολλανδία βρε παιδιά! Πολύ πράσινο και ποδηλατόδρομοι και ωραία μέρη και κτήρια και κανάλια! Το Άμστερνταμ μόνο δε με τρέλανε, από άποψη πολυκοσμίας και ανελέητα πολλών τουριστών οι οποίοι το βίωναν ωσάν μια άλλη Μύκονο! Επίσης να πω ότι δεν πήγαμε σε coffeeshop, και ίσως να είμαστε οι μόνοι δύο άνθρωποι στον κόσμο που δεν έτυχε να πάμε. Γιατί δεν είναι ότι δεν θέλαμε, ή ότι είμαστε κατά ή οτιδήποτε, απλά δεν έκατσε. Δεν καιγόμουν. Τόσα πράγματα είχε να δω και μιας που δεν την πίνω, βαριόμουν να χάσω ώρα σε coffeeshop. Είμαι πάντως υπέρ της νομιμοποίησης του χόρτου και μου έκανε εντύπωση που έμαθα ότι οι Ολλανδοί προσπαθούν να κλείσουν τα coffeeshops. Ίσως να βαρέθηκαν να μαζεύουν τουρίστες μόνο γι’ αυτό; Αλλά δε νομίζω.

Κάτι πάρκα εν τω μεταξύ να τρελαίνεσαι! Ατελείωτα! Αυτό που με χάλασε είναι ότι παντού υπάρχει ένα coffeeshop, αλλά δε βρίσκεις το ίδιο εύκολα ένα καφέ της προκοπής, ή ότι 1-5 έχει lunch και 5-10 dinner και δεν μπορείς να φας ό,τι θες, ούτε ό,τι ώρα θες. Αυτό βέβαια είναι ίδιον της Ευρώπης και όχι της Ολλανδίας μονάχα, κι είναι κάτι που εκτιμώ στην Ελλάδα που δεν έχει τέτοιες μαλακίες. Γενικά, πολύ την εκτίμησα την Ελλάδα όταν ήμουν μακριά και δεν το περίμενα, came as a shock αλλά να που τελικά κακώς μόνο τη βρίζουμε, κακώς σας λέω.

Οι Ολλανδοί δε πανύψηλοι, εγώ ήμανε σα μυρμήγκι εκεί πέρα. Από αγγλικά επίσης μια χαρά συνεννοήσιμοι, όχι το κακό της Γαλλίας ή άλλων χωρών! Μου έλειψε ακόμα ο κρύος καφές, αλλά να ναι καλά τα Starbucks. Το Hard Rock Cafe στο Amsterdam είχε εκπληκτική εξυπηρέτηση και φαγητό! Και τέλος να πω ότι πήγα σε κάτι bar στα οποία κοιτούσα συνεχώς γύρω γύρω περιμένοντας να βγει από κάπου ο Μπουκόφσκι να μου ρίξει ένα βλέμμα, να τον κεράσω ένα ποτό, κάτι. Η μπύρα δε πάμφθηνη. 3 ευρώ η Leffe, που εδώ ούτε η Heineken δεν έχει τόσο. Το νερό δε πανάκριβο, ούτε από τα δάκρυα της Παναγίας να το συνέλεγαν.

Όταν γύρισα έπαθα κάτι σαν vertigo και για μέρες δεν είχα ισορροπία, όλο ζαλιζόμουν και ζούσα σε μια αστάθεια, αλλά συνήλθα από αυτό ευτυχώς. Βέβαια αρρώστησα, αν και σήμερα είμαι σχεδόν καλά. Τι αρρώστια κι αυτή, μόνο λαιμός. Από το Σάββατο εν τω μεταξύ κλαίγομαι που την Παρασκευή φεύγω για εκπαιδευτικό 3ήμερο εκτός Αθηνών κι εκεί να δεις αϋπνία, εκεί να δεις άγχος, πανικό, κλάμα και άγριες καταστάσεις. Ψυχολογίες δε μου’ θελες, πάρε να’χεις!

Fucking insomnia

Έπεσα να κοιμηθώ γύρω στις 6, χωρίς ωστόσο να νυστάζω. Η ώρα είναι 9 και δεν έχω ακόμα κοιμηθεί. Πολλές φορές έχω αϋπνία, αλλά ποτέ όταν πέφτω τόσο αργά (ή νωρίς, όπως το πάρει κανείς :p) να κοιμηθώ. Οι μόνες φορές που είχα σοβαρό θέμα αϋπνίας έως και παντελή έλλειψη ύπνου είναι σε διακοπές. Το έπαθα και φέτος. Βλέπεις, ενοχλούμαι. Από τους ήχους, από σκέψεις, από τους άλλους. Από το άγχος. Δε νυστάζω. Πράγμα που θα ήταν καλό αν δε νύσταζα γενικώς. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μου χρειάζονται τουλάχιστον 8 ώρες ύπνου, αλλιώς είμαι σχεδόν κομμάτια. Εκτός από τις διακοπές που διακατέχομαι από σπάνια υπερένταση και άγχος (όχι, δεν χαλαρώνω στις διακοπές, haven’t found a way since 1986 and still going).

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Και είναι 9. Και νιώθω τόσο μόνη μου. Και τόσο νευριασμένη. Και το χειρότερο, δε νυστάζω ούτε λίγο. Θα με ανακούφιζε να πάρω κάποιον τηλέφωνο. But every normal person (I need) is obviously and normally sleeping at the moment.

Fuck x55

Γαμημένη ζέστη, γαμημένη οικοδομή, γαμημένο κλιματιστικό που τρίζουν τα πλαστικά σου, γαμημένη ένταση, γαμημένα όλα.

Ροζ

Όπως και να’χει εγώ είμαι απαρηγόρητη. Είμαι στεναχωρημένη και θέλω πολύ να μην είμαι, αλλά για να μην είμαι πρέπει να παραβλέψω κι εδώ που τα λέμε δεν έχει νόημα. Ποιος μιλάει τώρα; Η λογική μου ναι, αυτή. Γιατί ξαφνικά όλα μοιάζουν περίεργα και κρύα και μόνα. Και κανείς δε θα με καταλάβει, αλλά εξάλλου δε χρειάζομαι κατανόηση, χρειάζομαι λίγο γαμημένο ροζ χρώμα.

Είναι από κείνες τις ώρες που κάθεσαι μόνος σου και νιώθεις όλα να είναι τόσο προβληματικά. Κι είμαι χαμένη και ΔΕΝ ΞΕΡΩ και είναι άσχημο και θέλω όλα να πάνε πίσω, στην αρχή, γιατί θέλω λίγη άγνοια ακόμα και θέλω να είμαι για λίγο στην αρχή και όλα να είναι καινούρια και να μην ξέρεις ποια είμαι και να ψάχνω κι εγώ μαζί σου. Γιατί τώρα νιώθω ότι είναι αργά κι είμαι τόσο μπερδεμένη που δεν ξέρω τι έχει σημασία και τι όχι και δεν ξέρω γιατί κλαίω, αλλά κλαίω και πονάω, και πονάς και πονάω και μου τελειώνουν και τα χαρτομάντηλα.

Let it be

Σημασία έχει να μη σε παίρνει από κάτω. Να διατηρείς την ψυχραιμία σου. Να διατηρείς ό,τι μπορείς. Να διατηρείσαι. Πώς στο καλό, δικό σου θέμα.

Όλες αυτές οι απαιτήσεις από τον εαυτό μας, από τους άλλους, των άλλων από εμάς είναι ένας φαύλος κύκλος που καταλήγει σε μια μαύρη τρύπα. Τόσο μαύρη που ξεχνάς και πώς ήταν τα χρώματα. Let it be. Τι ωραία έκφραση. Τίποτα όμως δε θα αφήσω εγώ έτσι. Όλα θα τα φτιάξω. Μμμμ.

Τι κάνεις όταν σε πιάνει ένας φόβος που σε παραλύει; Πώς στο καλό ηρεμείς; Φόβος και άρνηση. Δε θέλω, βαριέμαι κλπ. Έχει ενδιαφέρον πώς σαμποτάρω τον εαυτό μου και πώς δεν μπορώ να πάρω μια γαμημένη απόφαση. Μετά πώς να είμαι χαρούμενη; Δε θα μαι, αλλά αυτό δεν ήθελα κατά βάθος; Ορίστε πεποίθησή μου, δικαιώσου ξανά και ξανά και ξανά. Τι κι αν μιλάω, τι κι αν εξαφανίζω.

Πρέπει απλώς να συγκεντρωθώ. Κι αυτός ο μαλάκας ο χρόνος πάντα εδώ να με κυνηγάει.

Όλα τα μετά του κόσμου

Έχω το άγχος το άπειρο. Είμαι αγχωμένη για ό,τι μπορώ να φανταστώ. Υπαρξιακό άγχος; Μπορεί. Με τρομάζει το μετά, με τρομάζουν όλα τα μετά που μπορώ να σκεφτώ. Με τρομάζουν οι ώρες, ότι δεν προλαβαίνω, ότι αν δεν προλαβαίνω τώρα πότε θα προλάβω.

Το άγχος και ο φόβος είναι δυο πράγματα που πάνε μαζί. Αν δε φοβάσαι, δεν αγχώνεσαι. Τι στο καλό φοβάμαι λοιπόν. Πολλά πράγματα, αλλά δεν τα καταλαβαίνω ακριβώς. Νιώθω μια εσωτερική αναστάτωση. Ακόμα και για πράγματα που ενθουσιάζομαι νιώθω αγχωμένη. Από που ήρθε τώρα αυτό;

Ίσως φταίει που έχω περίοδο. :p

fires in greece… same every year

There is fire on the mountain (as in Asa’s song). Almost all of our green treasure is now burnt. The ecological disaster is undoubtedly enormous and all of us are left with an open mouth. How did that happen? And how the fuck did that happen AGAIN? Two years ago we had the same situation to cope with. Didn’t the government learn a thing?

As long as we vote for the same people, same shit will happen. I am not one of those who blame the government for everything but i think this is a time which their fault is officially admitted. By all, except them. They are too busy hiding under their bed to get out to help or at least to say something valuable. A girl in the media said the prime Minister is an asshole. Another person said he would like to burn his home down. The people, myself included, are totally indignant at all this mess. This country is a mess while after while. A change is gonna come NOT.

People are left without houses. Some of them were on vacation and they saw their homes on fire from a tv. Some others stayed and did whatever they could, fought really hard, almost get burnt to save their estate. Catastrophe and chaos.

Yesterday morning, my boyfriend packed his «most valuable things» and came to my home. We sat in front of a tv wondering if his house was gonna be burnt down or not. After 5 hours he decided to go down there to see what is happening by himself and eventually he spent all night being in a car, «combing» the area for arsonists. In fact they saw 2 but they didn’t make to catch them.

Can you imagine a man burning down another man’s house? Can you imagine living in a city which gives you the impression of a war happening? It is not the government after all. It is all this scum people. Those who start wars, who hurt innocent people, who kill for no reason, who rape, who burn forests, those who generally cause serious trouble in their own species. I think animals have at least more dignity. Yes, we are all this shit.

PS: The fire brigade are fantastic, they have done everything possible to help. Some firemen are 3 days in a row sleepless, trying to help, putting in the same time their lives at stake. A big hug to them. As for the others, i hope they’ll be burnt in their own fire.

θα σκάσω

Έχω αυτό το αίσθημα το αποκαλούμενο «θα σκάσω». Όχι από τη ζέστη, να διευκρινίσω. Είναι πάλι περίοδος γαμημένης εξεταστικούλας! Αχ, αγαπημένο μου πανεπιστήμιο.. Μαύρη πέτρα! 5 μαθήματα και μετά adios! Έλα που αυτό το τέλος φαντάζει μακρινό.. Δεν μπορώ να διαβάσω! Τώρα βρήκα! Τέλος πάντων, θα περάσει κι αυτό, όπως όλα..

Χτες το βράδυ υπήρξε μια στιγμή ξεσπάσματος. Κλάμα και κακό. Πριν δύο εβδομάδες περίπου ένιωθα πολύ καλά για μένα και όσα κατάφερα φέτος. Πόσο γρήγορα αλλάζουν τα καλά συναισθήματα ε; Τα κακά αντίθετα τα διατηρώ στο προσκήνιο πολύ περισσότερο. Έτσι είναι. Για να απολαύσεις πρέπει να υποφέρεις θα μου είπε κάποιος «μεγάλος» κάποια στιγμή και εγώ τον πίστεψα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το χώνεψα κιόλας.

Άραγε μπορεί ένα παιδί να γεννηθεί σε ένα αγχωτικό περιβάλλον και πάραυτα να διατηρήσει την ψυχραιμία του; Θα απαντήσω μετά από δύο χρόνια ψυχοθεραπείας. Εύχομαι να πω ναι. Προσπαθώ να το αποβάλλω, αλλά δεν έχω βρει ακόμα κάποιο αποτελεσματικό τρόπο. Έχω μάλλον κατά λάθος συνδέσει την ευθύνη με το άγχος. Και πώς μπορώ να παρατήσω το image τόσων χρόνων; Της υπεύθυνης; Όλα είναι μια ουτοπική μαλακία. Δεν αξίζει να πνίγομαι. Μια ζωή αυτό κάνω και τα χρόνια περνάνε κι εγώ στεναχωριέμαι που έχασα, έχασα, έχασα… Βαρέθηκα πια.

Λένε το θέμα είναι να το πάρεις απόφαση, αλλά τελικά δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να γίνει το κλικ που λέμε. Γιατί εγώ συχνά το παίρνω απόφαση, αλλά τελικά και πάλι καταλήγω στα άκρα της αδιαφορίας. Τι πρόβλημα κι αυτό που έχω με το μέτρο βρε παιδί μου, ή του ύψους ή του βάθους.. Μικρή είμαι ακόμα, θα μάθω. Ή μήπως όχι; Πιθανόν και όχι.

Σιχαμένοι ρυθμοί ζωής, σιχαμένα ιδεώδη, άνθρωποι που τρέχουν πάνω κάτω ενώ η ζωή μας αποδεικνύει κάθε λίγο ότι δεν χαρίζεται. Θα σε σκοτώσει μαλάκα κι εσύ παρόλα αυτά διαλέγεις να γίνεις συνένοχος. Διαλέγεις όμως όντως ή μήπως απλώς δεν αντέχεις να πάρεις τον άλλο δρόμο;

Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους; που έλεγε κι ο Καβάφης.

Πώς;

Μερικές μέρες είναι λες και σ΄έχουν φτύσει ρε παιδί μου.. Τέλος πάντων, όλα περνάνε και τα καλά και τα άσχημα, όλα. Ποιος ο λόγος να αγχώνεσαι; Ποιος ο λόγος να μη διασκεδάζεις όταν ξέρεις ότι οδεύεις στο θάνατο και στοχεύοντας στο μέλλον χάνεις το παρόν;

Όταν ήμουν στο λύκειο έλεγα «στο πανεπιστήμιο θα είναι τέλεια, θα περνάω μια χαρά, όχι όπως τώρα, δε θα είμαι πιεσμένη κλπ». Τώρα είμαι στο πανεπιστήμιο και βιάζομαι να τελειώσω, πιέζομαι μια χαρά και σκέφτομαι άντε να τελειώνω, να κάνω πια αυτό που θέλω. Βέβαια, υπάρχει και το μεταπτυχιακό κι εκεί κι αν θα πιέζομαι. Ξέρεις πού καταλήγω; Πάντα θα πιέζομαι και δεν έχω ξεκινήσει καλά. Καθόλου καλά. Πρέπει να μάθω να μη βιάζομαι, να απολαμβάνω το κάθε στάδιο.

Ο Καβάφης έλεγε σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος. Εγώ είμαι η πλήρης αντίθεση του ποιήματος αυτού. Όλο θέλω κάπου να πάω και τελικά όλο δεν ξέρω πού στην ευχή είμαι τώρα. Τι κερδίζω; Κρίσεις πανικού και προβλήματα στο στομάχι.

Το κακό είναι ότι συνέχεια προσπαθώ να βγω από μια πιεσμένη κατάσταση, πιέζοντας τον εαυτό μου. Οπότε, προσπαθώ να αντικαταστήσω μια πίεση με μία άλλη. Σαν αποτέλεσμα λοιπόν έχουμε τη μη αλλαγή και το χάος. Την απογοήτευση και τον θυμό. Πρέπει κάποτε να μάθω να επιτρέπω στον εαυτό μου πράγματα. Ο εαυτός μου δεν είναι ρομπότ κι εγώ δεν είμαι οι ευχές μου. Είμαι ένα ον έμβιο και ενσώματο. Έχω όρια και αντοχές. Πρέπει να μάθω να ζω με αυτά, αλλιώς θα μάθω να ζω με σπαστική κολίτιδα.

Η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα στη διαδικασία για την αλλαγή, μα εγώ φαίνεται να περνάω πολύ καιρό σε αυτό το στάδιο. Πότε θα αλλάξω και πώς; Δε βλέπω φως, δε βλέπω στροφές, μόνο μια γαμημένη ευθεία.

Κάποια πράγματα είναι τρόπος ζωής και εγώ έχω συνηθίσει σε ένα τρόπο που δε μου αρέσει. Δεν έχω όμως καταλάβει ακριβώς και τι στο καλό μ΄αρέσει. Πρώτα λοιπόν να αποφασίσω. Και μετά να μάθω να είμαι λίγο πιο εύκαμπτη, λίγο πιο ευέλικτη. Να σταματήσω να λέω από τη μία στον εαυτό μου πώς θα ζήσει και να ελέγχω λίγο πιο πολύ το θυμικό μου. Να βρω μία ισορροπία, αγαπώντας και τα δύο. Πώωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωως;

Απλώς σκατά.

Χάλια, χάλια, χάλια. Εξεταστική, αντιβίωση, κρίσεις πανικού, κρίσεις γενικότερα, έλλειψη πίστης, αίσθηση ανικανότητας και όραση μονόχρωμη (μαύρο είναι ό,τι βλέπω), αυτή είναι η κατάστασή μου τις τελευταίες μέρες. Άγχος για πάντα, άγχος παντού. Όταν κάτι το μάθεις είναι δύσκολο να το ξεμάθεις.

Τι να κάνω πες μου, σβήνω απ’ τον καημό μου που έλεγε κι ένα λαϊκό άσμα. Η λογική και το συναίσθημα. Δυο κωλοκόσμοι που δε λένε να συμβιβαστούν καμιά φορά να δούμε άσπρη μέρα. Μια το ένα μια το άλλο, κουράστηκα να πούμε (την πιάνεις τη μαγκιά). Είναι χαζό να αγχώνεσαι, είναι κουτό και βλακώδες. Οκ, το΄χω μάθει απ΄έξω, αλλά η παπαγαλία δε βοηθάει. Δε λέω να το χωνέψω, να τα γράψω όλα στα ωραία μου @@κια. Είναι που δεν έχω; Όχι, δεν είναι αυτό. Κάτι είναι εκεί έξω που με φοβίζει και δεν εννοώ κάποιον δολοφόνο με πριόνι ή όποιο άλλο αξεσουάρ κουβαλάει. Μιλάω για τους γνωστούς φόβους της ψυχής και του μυαλού, γι΄αυτή τη γαμω-ψυχοπαθολογία.

Δεν αντέχω τις εξετάσεις, όχι μόνο επειδή πρέπει να διαβάσεις, αλλά επειδή πανικοβάλλομαι στην ιδέα. Κάποιοι φοβούνται τα αεροπλάνα και τους σεισμούς, εγώ φοβάμαι την εξέταση και την αποτυχία. Απορώ πώς έγραψα πανελλήνιες. Όλα είναι στο μυαλό μας. Αυτό υποτίθεται πως είναι καλό, αλλά εγώ ακόμα έχω ένα μυαλό πολύ ακατάστατο και φρικαρισμένο.

Δεν θέλω να παθαίνω κρίσεις πανικού, δε θέλω να κλαίω και να μην αντέχω την ύπαρξή μου. Δε θέλω να φοβάμαι ότι δε μου χρειάζεται τίποτα για να πεθάνω γιατί μια μέρα το άγχος θα με σκοτώσει. Και μετά η μαμά μου θέλει να κόψω το κάπνισμα. Βεβαίως, να το κόψω. Αλλά ποίος ο λόγος; Αφού όλοι από κάτι θα πεθάνουμε. Εγώ όχι από το κάπνισμα. Από το άγχος. Πάνω σε καμιά κρίση πανικού θα ξεχάσω να πάρω ανάσα ή απλώς θα πνιγώ από το κλάμα μου το ίδιο. Πρωτότυπο, δεν μπορείς να πεις.

Αγχώνεσαι χωρίς λόγο, είναι μια φράση που ακούω συχνά. Φχαριστώ κύριος, με βοήθησες τώρα. Ταυτόχρονα μειώνεις και τη σημασία των κρίσεων που παθαίνω. Οκ, μπορεί να είμαι ανίκανη να ηρεμήσω, αλλά προφανώς και έχω λόγο. Όλοι έχουν λόγο. Ακόμα κι αυτοί που αυτοκτονούν έχουν λόγο. Δεν εγκρίνεις το λόγο, δεκτό, αλλά όχι ότι δεν υπάρχει κιόλας. Υπάρχει για μένα. Από κει να αρχίσεις άμα θες να με βοηθήσεις.

Η ζωή είναι μαύρη ή άσπρη, αστεία ή θλιβερή. Εγώ θα πρεπε να μαι στη θετική της πλευρά, αλλά καμιά φορά παίρνω λάθος τραίνο και δεν ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι. Θέλω να ηρεμήσω και να χαλαρώσω και να ζήσω. Δεν θέλω άλλο άγχος, δεν αντέχω, ειλικρινά. Αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω για να τα γράψω όλα. Τίποτα δεν έχει σημασία, μόνο εσύ και όσοι αγαπάς. Να είστε καλά κι όλα τα άλλα τα διαχειρίζεσαι. Εγώ όμως το χαβά μου. Κάποια μέρα θα το φάω κι εγώ το στραπάτσο το χοντρό και μετά θα κλαίγομαι πάλι που τόσα χρόνια χαλούσα τη ζωή μου με μαλακίες. Αλλά μέχρι τότε ας βασανιστώ άλλο λίγο.

Κρίση πανικού

Λοιπόν, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους.
Είναι περίοδος εξεταστικής (γαμώ το κέρατό μου). Αυτή τη βδομάδα δίνω αρκετά μαθήματα (όπως πάντα με τα κωλοπρογράμματά τους), αλλά αποφάσισα να δώσω τρία. Δίνω λοιπόν Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή. Το να πηγαινοέρχομαι στη σχολή μου τρώει γύρω στις τρεις ώρες. Κοινώς, για να πάω, οφείλω να διαθέσω πολύ χρόνο. Πάραυτα, δεν είναι αυτό το θέμα. Μου μένει να βγάλω το ένα μάθημα, τα άλλα τα διάβασα. Και τι περίεργο, έχω ΑΓΧΟΣ. Με κεφαλαία γράμματα, με πολλή πυγμή, με πολλή αγανάκτηση. Έχω πολλά πράγματα να κάνω μέσα στη βδομάδα κι ίσως δεν καταφέρω να το βγάλω το μάθημα. Ίσως να κοπώ. Αλλά δεν θέλω, θέλω να το περάσω.

Έχω βαρεθεί τον εαυτό μου με το άγχος του. Όλο άγχος, άγχος, άγχος. Όλο φόβος, πανικός και τα ρέστα. Θέλω να πω χέστηκα και να το εννοήσω, μα δεν τα καταφέρνω. Δεν ξέρω τι να κάνω, ακόμα κι όταν σκέφτομαι ότι είναι μάταιο, ότι δεν είναι τόσο σημαντικό, δεν ανακουφίζομαι. Δεν την παλεύω, με λίγα λόγια και καλά. Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ. Θέλω να ηρεμήσω και να δω τη ζωή με άλλο μάτι. Μα δεν μπορώ έτσι όπως με κοιτάει αυτή.

Τι φοβάσαι; θα με ρωτήσει κάποιος. Δεν ξέρω, τα πάντα και τίποτα. Θέλω να κάνω αυτά που αποφασίζω, τέλος. Γιατί όταν αποφασίζω, αποφασίζω. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μάλλον έκανα λάθος επιλογές και πήρα λάθος αποφάσεις. Αλλά θέλω να τις στηρίξω γιατί θέλω να τα περάσω αυτά τα μαθήματα.

Τι θα κάνω στη ζωή μου; Αναρωτιέμαι συχνά. Πώς θα πάω κάπου, οπουδήποτε έτσι; Συνέχεια παθαίνω πράγματα λόγω άγχους και συνέχεια αγχώνομαι, δεν το ξεπερνάω, δεν καλυτερεύω. Απελπισία. Βαριέμαι να το ακούω, βαριέμαι να το ζω. Άγχος κι άγιος ο θεός. Δεν πάει έτσι η ζωή φιλενάδα.

Δεν μπορώ να σκεφτώ τι να κάνω! Δεν μπορώ να ξεαγχωθώ!
Ειλικρινά, έχω πρόβλημα.

Anxiety is the dizziness of freedom.
Soren Kierkegaard