2day

Σήμερα ήταν χωρίς αμφιβολία μια γεμάτη μέρα. Τείνω να παραπονιέμαι γι΄αυτές τις μέρες, αλλά καμιά φορά μ΄αρέσουν. Συνήθως όταν έχω ωραία πράγματα να κάνω. Από την άλλη είναι κι η σιγουριά που προσφέρει το πρόγραμμα ώρες ώρες.

Είμαι ένας άνθρωπος κολλημένος με το πρόγραμμα. Δε μου αρέσουν οι πολλές ανατροπές. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δε μ΄αρέσει κι η ζωή η ίδια, ο ορισμός της μετατροπής. Δεν είναι αλήθεια. Αν ρωτούσες έναν αυτιστικό αν θέλει να αυτοκτονήσει δε θα σου έλεγε ναι. Αυτό πού το πας;

Όταν έπινα καφέ είχα ένα πραγματάκι από αυτά που τον κρατάνε ζεστό. Το γέμιζα λοιπόν γαλλικό καφέ με γεύση καραμέλα και το έπαιρνα μαζί μου στο αμάξι όταν είχα να διανύσω μακρινές αποστάσεις -κυρίως πρωινές ή απογευματινές. Πλέον δεν πίνω καφέ, η ομοιοπαθητική απαγορεύει την καφεΐνη. Πίνω πράσινο τσάι. Το γέμισα λοιπόν τσάι και ξεκίνησα. Παρ΄όλο που το έχω πλύνει πολλάκις, το θερμός μύριζε καφέ καραμέλα. Οι μυρωδιές είναι σήμα κατατεθέν. Θυμήθηκα λοιπόν εκείνες τις μέρες που πήγαινα στην πρακτική μου πρωί πρωί με τον καφέ και τα τσιγάρα μου. Με ενοχλούσε το πολύ πρωινό ξύπνημα, κι ακόμα μ΄ενοχλεί. Είχε όμως την πλάκα του το όλο θέμα. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι έκοψα τον καφέ, τον καφέ που τόσο πολύ αγαπούσα. Και αγαπώ ακόμα, αλλά τελικά δε με πειράζει πάρα πολύ που δεν πίνω.

Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή είναι και λίγο θέμα συνήθειας. Αυτό βέβαια δεν ξέρω αν θα το σκέφτομαι τόσο cool και light όταν κόψω το κάπνισμα. Θέλει κόπο και χρόνο να αποβάλλεις μια συνήθεια, όποια κι αν είναι αυτή, ειδικά όταν την απολαμβάνεις και ειδικότερα όταν είσαι εξαρτημένος. Η συνήθεια πάντως δεν είναι τόσο κακή όσο λένε μερικοί. Εκτός βέβαια από όταν πρόκειται για μια κακή συνήθεια.

Θα ήθελα να γράψω λίγο ακόμα, αλλά δεν έχω κάτι άλλο να πω προς το παρόν.

Η Bonita είναι γκρινιάρα

Είμαι με 4 ώρες ύπνο. Και ζω, δεν ήταν τόσο τρομακτικό όσο το θυμόμουν. Παλιά το έκανα συνέχεια. Όχι με χαρά. Αλλά σίγουρα όχι και με λύπη. Πάντα όμως με άγχος. Πάντα. Εκτός από δυο- τρεις φορές που την είχα δει πολύ μάχιμη και δε με ένοιαζε τίποτα.

Κατά τη διάρκεια κάποιων εκ των φορών αυτών, ένιωσα λίγο αδύναμη, λίγο του πεθαμού, να το πω (;), λίγο του σβήνω άμεσα, και τα συναφή. Αυτό το συναίσθημα, όπως έχω ήδη αναφέρει κάποια άλλη φορά, το μισώ. Με κεφαλαία γράμματα. Δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ. Και έχω βρει το εξής πανέξυπνο πράγμα να κάνω. Αγχώνομαι όποτε ξέρω ότι πρόκειται να το νιώσω (κυρίως όταν έχω να ξυπνήσω κάποιες απάνθρωπες πρωινές ώρες), παθαίνω κρίσεις πανικού, κλαίω άμα λάχει και επιβαρύνω έτσι και το στομαχικό μου πρόβλημα.

Και αναρωτιέμαι. Να κόψω το πρωινό ξύπνημα δια παντός ή να μπω επιτέλους σ’ ένα γαμωπρόγραμμα να τελειώνουμε; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και πολλές πρωινές δουλειές, οπότε κάποια στιγμή θα λυγίσω και θα γυρίσω στο αγαπημένο μου πάθος και συνήθεια πια πολλών χρόνων. Όχι στο κάπνισμα. Στο ξενύχτι.

Μ’ αρέσει η νύχτα, μ’ αρέσει να είμαι ξύπνια κατά τη διάρκειά της, να απολαμβάνω αυτή την ηρεμία όταν πια δεν κινούνται και πολλά πράγματα. Δεν αναφέρομαι φυσικά σε clubbing και λοιπά. Αυτά τα’ κοψα πριν κάνα χρόνο. Τη νύχτα όλα είναι διαφορετικά. Πιο μόνα τους, πιο ήρεμα. Πιο ζεστά, παρά την έλλειψη ηλίου. Θα μπορούσα να ζήσω στη Σουηδία, αλλά δε με ψήνει να σου πω την αλήθεια. Άσε που η μέρα με σώζει και λίγο κατά κάποιο τρόπο. Αναγκάζομαι επιτέλους να πάω για ύπνο.

Και είναι κι αυτά τα γαμημένα τιτιβίζοντα πουλιά που αρχίζουν το ρεπερτόριό τους κάθε μέρα ανεξαιρέτως, στις 5. Τα ίδια κάθε μέρα. Το’ χω μάθει απ’ έξω πια το πρόγραμμά τους. Σίγουρα θα ήταν πολύ βαρετά για σκυλάδικα. Αλλά και για τα πουλιά έχω ξαναπεί.

Χμ, μου φαίνεται με κόλλησαν και συμπεριφέρομαι σαν κι αυτά. Όλο γκρινιάζω κι όλο λέω τα ίδια. Και τα ίδια.

» Ο άνθρωπος εφηύρε τη γλώσσα για να ικανοποιήσει τη βαθύτατη ανάγκη του να παραπονιέται. »
Lily Tomlin

Μπαινοβγαίνοντας σε σκέψεις

Ποτέ δεν μπορούσα να κάνω κάτι που δε μου αρέσει. Ωστόσο πολλές φορές έκανα διάφορα τέτοια πράγματα για κάποιους δικούς μου λόγους την έκαστη φορά.

Χτες επέμενα ότι δεν αντέχω τον κόσμο. Κι εκείνος ότι δεν αντέχω τον εαυτό μου. Με κάποιες ώρες καθυστέρηση αντιλαμβάνομαι πόσο δίκιο είχε.

Σήμερα ξύπνησα με κάποια νεύρα. Δεν αποτελεί πρωτοτυπία για μένα. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Μετά ηρέμησα κάπως. Άρχισα να κάνω μαλακίες και χαζοχαρουμενιές. Ήρθα στην κουζίνα, κάθισα λίγο με την αδερφή μου. Βαριόταν και ήταν μίζερη. Εγώ συνέχισα το βιολί μου. Ξαφνικά έπεσα. Όχι από την καρέκλα. Η αδερφή μου έφυγε. Εγώ είμαι ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι λαλαλα. Χμ, εννοώ είμαι ακόμα στην κουζίνα. Δεν ξέρω αν φταίει η κουζίνα ή η αδερφή μου για την ψυχολογική μου μετάπτωση. Νομίζω τίποτα από τα δύο. Αν και η συγκεκριμένη κουζίνα έχει κάτι το υπέρμετρα καταθλιπτικό. Ίσως φταίει το ότι δεν μπαίνει πολύ φως. Ίσως φταίει αυτό σε συνδυασμό με το ότι έκανα ιδιαίτερα στο λύκειο εδώ μέσα. Ίσως όλα αυτά και τίποτα. Μμμμ, βλέπω τα πάω καλά με τις υποθέσεις. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τα συμπεράσματα.

Έχουμε κόσμο στο σπίτι. Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε πολύ αυτό. Τώρα έχω πάει στο άλλο άκρο. Βαριέμαι να τους χαιρετάω και με εκνευρίζει οτιδήποτε με βγάζει από τη σειρά του προγράμματός μου. Ακόμα κι αν το πρόγραμμά μου απαιτεί απλώς να πιω καφέ στο σαλόνι. Μάλλον θα μου έκανε καλό να ζήσω πουθενά απομονωμένη και χαρούμενη μέσα στα απλά μου προγράμματα. Σε ένα βουνό ίσως. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι το βουνό θα με έβγαζε υπερβολικά εκτός προγράμματος. Μπορεί απλώς να πρέπει να μείνω μόνη μου. Ναι, σίγουρα αυτό. Φαντάζει ανακουφιστικό. Όχι γιατί δεν τα πάω καλά με την οικογένειά μου. Απλώς επειδή τα πάω υπερβολικά καλά με τη μόνωση. Το privacy που λέμε.

Τσουπ, μπήκε μέσα η αδερφή μου χοροπηδώντας. Την κοίταξα λίγο μιζεριασμένη. Πριν λίγο συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Πλάκα έχει αυτή η κωλοζωή σκέφτηκα.