Ευθύνομαι

Τι είναι τελικά η ευθύνη; Ευθύνομαι για τις πράξεις μου. Ευθύνομαι για τις επιλογές μου. Ευθύνομαι για μεγάλο μέρος αυτού που είμαι (για κάποιο άλλο μέρος ευθύνεται το περιβάλλον και τα γονίδιά μου). Ευθύνομαι για αρκετά πράγματα και η ευθύνη για μένα είναι μεγάλο προσόν όταν κάποιος ανταποκρίνεται στην έννοιά της. Υπάρχουν πολλοί ανεύθυνοι, είναι γνωστό.

Λένε πως ανάλογα με τη στάση σου στη ζωή είναι κι αυτά που σου τυχαίνουν. Ισχύει; Ή μήπως απλώς ανάλογη με τη στάση σου θα είναι και η αντιμετώπισή σου; Εγώ, για παράδειγμα, φοβάμαι πολύ τις αρρώστιες, προσέχω όσο δεν πάει αλλά παρόλα αυτά κάθε λίγο κάτι παθαίνω. Τα παθαίνω επειδή τα φοβάμαι; Τα προκαλώ; Μου φαίνεται λίγο υπερβολικό. Δε νομίζω ότι αν δεν ήμουν νευρωτική δε θα αρρώσταινα. Δεν μπορώ να αλλάξω αυτό, μπορώ όμως να αλλάξω την αντιμετώπισή μου. Να μην παθαίνω κατάθλιψη κάθε φορά που αρρωσταίνω, να είμαι cool. Να λέω δεν πειράζει, υπάρχουν και χειρότερα, ή να λέω οκ, θα περάσει κι αυτό. Ναι μπορώ να τα κάνω αυτά και τότε σίγουρα θα είμαι καλύτερα. Γιατί δεν τα κάνω λοιπόν; Μάλλον γιατί δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι έτσι θα είναι. Θα αρρωσταίνω και θα γίνομαι καλά. Και μετά πάλι κάτι θα γίνεται. Έτσι πάει η ζωή.

Ήμουν όμως πάντα τόσο νευρωτική και φοβισμένη ή έγινα αφού αρρώστησα 100 φορές; Μάλλον έγινα. Αλλά και τι σημασία έχει, είναι όλο ένας φαύλος κύκλος και φτάνουμε στο ερώτημα: το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό; Δεν θα απαντήσουμε ποτέ. Απλώς δεχόμαστε ότι η κότα υπάρχει, υπάρχει και το αυγό κι είμαστε όλοι ικανοποιημένοι. Η αποδοχή είναι η μισή δουλειά. Αλλά αν αποδεχτώ ότι μόλις τελειώνω τη μία θεραπεία θα πρέπει να αρχίζω μια άλλη, με τι κουράγιο να ελπίσω σε κάτι καλύτερο;

Όλοι λένε για το άγχος μου. Τι κακό, μην αγχώνεσαι, είναι ψυχοφθόρο. Με πρήζουν. Δεν το ξέρω νομίζουν; Δεν προσπαθώ να χαλαρώσω; Προσπαθώ (νομίζω). Ήμουν πάντα έτσι, αγχωτική και αγχωμένη. Γεννήθηκα έτσι; Αντέγραψα τους αγχωμένους γονείς μου; Έγινα έτσι από μόνη μου; Λίγο από όλα. Και πάλι καταλήγουμε στην κότα. Τι σημασία έχει; Καμιά.

Καταστροφή και δράμα, ο ειδικός εγώ. Drama queen. Με στέμμα ολόδικό μου. Να το χαίρομαι το βασίλειό μου. Να το χαίρομαι.

Οι άνθρωποι φοβούνται

Για να έχεις μια σαφή άποψη για την πραγματικότητα συχνά χρειάζεται να φύγεις από αυτήν. Δεν εννοώ χρησιμοποιώντας ναρκωτικά, αν και αυτός είναι όντως ένας τρόπος. Ο δικός μου τρόπος παρόλα αυτά δεν είναι χημικός. Είναι, αντίθετα, εντελώς «φυσικός».

Καμιά φορά κάνω πολύ μεγάλο θέμα την αποδοχή ή μη των άλλων. Εγώ τους αποδέχομαι; Ποιους αποδέχομαι και γιατί; Ποιους όχι; Η αποδοχή τελικά είναι ένα κομπλεξικό θέμα. Καμιά φορά με το να μην αποδέχεσαι τους άλλους δεν αποδέχεσαι ούτε και τον εαυτό σου. Άλλες φορές με το να μην αποδέχεσαι δείχνεις απλά ότι το εγώ σου διαφέρει. Το εγώ σου δε συμμερίζεται.

Γιατί όμως να πρέπει να το κάνεις τόσο σαφές; Γιατί τόση ανάγκη για επίδειξη της διαφορετικότητας; Γιατί αυτός ο φόβος, ρωτώ, στο τέλος; Γιατί τόση ανάγκη να μη γίνει παρεξήγηση; Υπάρχει άραγε ταυτότητα πίσω από όλα αυτά ή απλώς πλανάται σύγχυση;

Είσαι αυτό που είσαι, το ίδιο και ο άλλος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει παρεξήγηση κι αν υπάρχει θα διευκρινιστεί. Κι αυτό δε συμφέρει πάντα, μη νομίζεις. Οι άνθρωποι βολεύονται πάντως. Πάνω από όλα το συμφέρον και η ευκαιρία. Αυτό βέβαια είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Εμείς ασχολούμαστε με τον Παπατρέχα (αποτυχημένη προσπάθεια χιούμορ).

Οι άνθρωποι φοβούνται. Φοβούνται τη συγχώνευση, φοβούνται και τη διαφορά. Μα πιο πολύ τη διαφορά. Όλοι ψάχνουν να βρουν κοινά μεταξύ τους και χαίρονται όταν αυτά υπάρχουν. Κανείς δεν αντέχει να είναι μόνος, κανείς δεν θέλει να υπάρχει το ενδεχόμενο αυτό. Ακόμα κι οι πιο μοναχικοί ευχαριστιούνται πραγματικά όταν έστω και ένας τους αντιληφθεί, τους νιώσει. Η ομορφιά της μοναξιάς, όσο ειδυλλιακή κι αν ακούγεται καμιά φορά, είναι ψευδαίσθηση. Αυτό το ξέρουν φυσικά μόνο οι πραγματικά μόνοι. Και ειλικρινά, άλλο διαφορετικός, άλλο μόνος.

Τότε όμως τι στο καλό μας χωρίζει από τους άλλους αν όχι οι διαφορές μας;

Πριν κοιμηθώ

Κάτι έχω πάθει σήμερα και δεν μπορώ να σταματήσω να καπνίζω. Είναι πολύ ωραίο το τσιγάρο! Το απολαμβάνω σήμερα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση (του εθισμένου 🙂 ) Αλλά αυτό είναι απλά κάτι άσχετο.

Κυρίως.

Θέλω να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που πάντα καταφέρνει να με κάνει να χαμογελάω όσο κι αν εγώ θέλω να τον πείσω ότι δε γίνεται! Είναι σημαντικό να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου, είναι σημαντικό να σε αγαπάνε και να σου το δείχνουν. Είναι καταπληκτική η αίσθηση της μεγάλης αγκαλιάς, είναι μοναδικό αίσθημα η αποδοχή. Είμαι ευτυχισμένη και δε θα επιτρέψω σε 17 κωλομαθήματα να μου πάρουν αυτό το αίσθημα μακρυά. Όχι πια.

Κοιτάζοντας τον κόσμο από μια θέα κάπου ψηλά συνειδητοποιείς ότι είσαι μικρός, ότι δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Δεν είσαι ανίκανος, είσαι απλώς άνθρωπος. Δέξου το και προχώρα. Τα λουλούδια ανθίζουν ακόμα. Τόσο απλά.