Τελικά χθες ήρθε όχι μία αλλά δύο φίλες μου και περάσαμε υπέροχα. Τραβάτε με κι ας κλαίω. Όμως, δεν ήταν όλα καλά στο χαρούμενο ροζ χωριό μου. Χειρότερο από το να κοιμάσαι τσαντισμένος, είναι να ξυπνάς περισσότερο τσαντισμένος.
Χειρότερο από όλα αυτά είναι να ξέρεις ότι δεν υπάρχει λόγος να τσαντίζεσαι, αλλά να είσαι τόσο ξεροκέφαλος (ανασφαλής μάλλον είναι η λέξη αλλά τη φοβάμαι) που κάνεις πάλι και πάλι την ίδια μαλακία. Love is in the air κι εκεί έπρεπε να τελειώνει το πράγμα.
Πέρα από όλα αυτά είναι η 8η μέρα στη σειρά που έχω αυτό το ενοχλητικό πράγμα στο λαιμό μου και δε φεύγει κι έχω την πικρή εντύπωση ότι δε θα φύγει σύντομα, για να μην πω ποτέ και φανώ υπερβολική, και θα πρέπει να συμβιβαστώ με το ότι θα ζω με αυτό. Δεν την παλεύω. Ούτε ο καφές μου φτιάχνει τη διάθεση. Φύγε γαμώ το κέρατό μου, εξαφανίσουυυυυυυ. Μέσα σε όλα μου πρήστηκε κι ένας αδένας. Τι καλά.
Ειλικρινά δεν αντέχω να νιώθω άλλο αυτό το πράγμα μέσα στο λαιμό μου. Και να μην μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό. Δεν αντέχω να περάσω άλλη μία μέρα με αυτή τη μαλακία. Όλα τα κουλά θα τα πάθω, έτσι για να μην έχω παράπονο ρε παιδάκι μου.
Flying Bricks 
hey, don’t be sad
Θα φύγει, μην ανησυχείς, απλά μην αμελήσεις να το κοιτάξεις =) Αν και σε καταλαβαίνω απόλυτα, κι εγώ όταν νιώθω ότι αρρωσταίνω ορ σάμθινγκ σαλτάρω, μισώ τους γιατρούς γκαντάμιτ.
Μα το κοίταξα κι ο γιατρός μου είπε ότι πρέπει απλά να κάνω υπομονή για να περάσει και φυσικά να κόψω το κάπνισμα. Χτες έκανα 2 τσιγάρα. Σήμερα το ίδιο και σε λίγο θα πάω σε κάτι γενέθλια που όλοι θα καπνίζουν και θα πίνουν κι εγώ θα θέλω να τους σκοτώσω, αλλά θα περιοριστώ στο να χαμογελάω φιλικά. Γκρρρρρρρρρρρρρ